وینکل

سکته مغزی زمانی رخ می دهد که جریان خون قسمتی از مغز قطع شده و یا به شدت کاهش یابد و بافت آن قسمت مغز از اکسیژن و مواد مغذی دیگر محروم شود.

سلول های مغزی بر حسب حساسیت آن ها به کمبود اکسیژن در طی چند دقیقه تا چند ساعت شروع به نابود شدن می کنند.

این حالت در علم پزشکی یک موقعیت اورژانسی و حیاتی است و درمان سریع آن می تواند باعث نجات زندگی فرد شود.

هرچه مراقبت های بهداشتی و درمانی زودتر صورت بگیرد، شدت آسیب به بافت مغز و به دنبال آن ناتوانی حاصل از آسیب کمتر خواهد بود.

امروزه سکته مغزی سومین علت مرگ و میر در جهان و اولین علت ناتوانی و معلولیت در جهان به شمار می رود.

البته این روز ها نسبت به گذشته افراد کمتری به علت سکته مغزی می میرند زیرا با شناسایی عواملی که احتمال ابتلا به سکته مغزی را افزایش می دهد، می توان مرگ و میر ناشی از این بیماری را کاهش داد.

انواع سکته مغزی:
سکته مغزی را می توان به دو نوع تقسیم کرد:

سکته مغزی ایسکِمیک (شایع ترین نوع) و سکته مغزی هِموراژیک.

 سکته مغزی ایسکمیک یا سکته در اثر انسداد جریان خون:

اغلب سکته های مغزی که رخ می دهد، در این دسته قرار می گیرند.

این سکته زمانی رخ می دهد که لخته های خونی و یا سایر ذرات موجود در خون باعث انسداد یکی از شریان های بافت مغز شده و شدیدا جریان خون مغز را کاهش می دهد.

این کاهش جریان خون باعث شروع فرآیند مرگ سلول های مغزی می شود.

در این نوع سکته، لخته یا درخود رگ های مغزی ایجاد می شود و یا گاهی لخته در عضوی به غیر از مغز (برای مثال قلب) تشکیل می شود و به وسیله جریان خون به عروق مغزی می رسد و باعث انسداد عروق می شود و حوادث بعدی را ایجاد می کند

سکته مغزی هموراژیک یا خون ریزی کننده:
این نوع سکته در اثر نشت و پارگی یک سرخرگ مغزی ایجاد می شود.

خون ریزی یا در اثر شرایطی مثل فشار خون بسیار بالا که بر روی رگ ها فشار وارد می کند ایجاد می شود و یا گاهی در عین این که فشار خون خیلی بالا نیست در اثر ضعف قسمتی از جداره رگ، پارگی ایجاد شده و خون وارد بافت مغزی می شود.

بعلاوه، در بعضی موارد ارتباطات غیر طبیعی بین شریان ها و ورید های مغزی عامل ایجاد خون ریزی است.

آیا می توان از بروز سکته مغزی پیش گیری کرد؟
متخصصان اعتقاد دارند تا ۸۰ درصد مواقع می توان از ایجاد سکته مغزی پیش گیری کرد.

بعضی از عوامل خطر سکته های مغزی مثل سن و سابقه فامیلی قابل کنترل و تغییر نیستند.

استفاده از تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی مناسب روشی ایده آل جهت بهبود حال بیماران سکته مغزی میباشد

می توان با کمک کارهای زیر احتمال بروز سکته مغزی را کاهش داد:

آگاهی از فشار خون:
در افراد مبتلا به فشار خون بالا معمولا علائمی وجود ندارد.

بنابراین کنترل فشار خون در هر یک یا ۲ سال یک بار، موجب آگاه شدن فرد از فشار خونش می شود و در صورت افزایش فشار خون،می توان با دادن تغییراتی در نحوه زندگی (مانند کاهش مصرف نمک و ورزش کردن) و یا مصرف داروهای لازم تحت نظر پزشک، می توان فشار بالای خون را درمان کرد و احتمال بروز سکته مغزی را کاهش داد.

ترک کردن سیگار:
با ترک سیگار، احتمال ایجاد سکته مغزی کاهش می یابد.

برخی روش هایی که به فرد دارای اعتیاد کمک می کند تا سیگار را ترک کند عبارتند از:

برچسب ها و آدامس های حاوی نیکوتین
شرکت در برنامه های کمک کننده به ترک سیگار
انجام آزمایش قند خون:
به علت این که در افراد مبتلا به دیابت معمولا علائمی وجود ندارد، کنترل منظم قند خون ضروری است.پ

بالا بودن قند خون، احتمال بروز سکته مغزی را تا ۳ برابر افزایش می دهد.

با مصرف قرص های ضد دیابت یا تزریق انسولین و استفاده از رژیم غذایی و برنامه درمانی، می توان دیابت را کنترل و احتمال ابتلا به سکته مغزی را کاهش داد.

انجام آزمایش کلسترول و تِری گِلیسِرید خون:
زمانی که میزان کلسترول خون خیلی زیاد شود، این ماده می تواند بر روی دیواره سرخرگ ها رسوب کند و سرخرگ ها را مسدود کند.

به همین علت، خون مورد نیاز به مغز نمی رسد و سکته مغزی روی می دهد.

تری گلیسرید نوعی از چربی های موجود در جریان خون هستند و سطوح بالای آن در بعضی از افراد موجب بروز سکته مغزی می شود.

در افرادی که سطح بالای کلسترول و تری گلیسرید دارند، معمولا علائمی وجود ندارد.

به همین دلیل، باید سطح کلسترول و تری گلیسرید به طور منظم کنترل شود و در صورت بالا بودن مقدار آن ها، علاوه بر مراجعه به پزشک باید میزان آن ها را با استفاده از رژیم غذایی، ورزش و دارو کاهش داد.

کنترل وزن:
افزایش وزن، خطر بروز سکته مغزی را بالا می برد.

با استفاده از رژیم غذایی مناسب و انجام ورزش با شدت متوسط، حداقل به مدت ۳۰ دقیقه در اکثر روز های هفته می توان وزن را در محدوده طبیعی نگه داشت.

این کار را می توان با افزودن مقدار مصرف میوه، سبزیجات و حبوبات به رژیم غذایی آغاز کرد.

پیاده روی و استفاده از پله به جای آسانسور به کاهش وزن کمک می کند.

کاهش استرس:
می توان با استفاده از روش هایی مانند صحبت کردن با نزدیکان، ورزش یا نویسندگی استرس ها را کاهش داد.

سکته مغزی چه اثراتی بر مغز می گذارد؟
اثر سکته مغزی بر مغز به نوع سکته، منطقه ی بروز سکته بر مغز و میزان آسیب مغزی ایجاد شده بستگی دارد.

سکته مغزی خفیف می تواند موجب آسیب ناچیز شود و ممکن است اصلاً آسیبی به مغز نرسد.

اما سکته مغزی شدید می تواند موجب آسیب شدید مغز و حتی مرگ بیمار شود.

سکته مغزی ممکن است در بخش های مختلف مغز ایجاد شود.

مغز به ۴ بخش اصلی تقسیم می شود: نیمکره راست، نیمکره چپ، مخچه و ساقه مغز.

بروز سکته در نیمکره راست مغز می تواند با اختلالات زیر همراه باشد:
مشکل قضاوت درباره مسافت ها: این بیماران هنگام قضاوت درباره مسافت ها و فاصله ها دچار اشکال می شوند و در نتیجه ممکن است زمین بخورند یا نتوانند برای بلند کردن چیزی، دستشان را به سمت آن هدایت کنند.
کاهش حافظه کوتاه مدت: بیماران ممکن است بتوانند وقایع ۳۰ سال قبل را به یاد بیاورند ولی آن چه که امروز برای صبحانه خورده اند فراموش نمایند.
سکته مغزی در نیمکره چپ می تواند باعث مشکلات زیر شود:
مشکلات تکلمی و گویشی: کسانی که دچار سکته مغزی شده اند ممکن است برای گفت و گو یا درک کلام دیگران دچار اشکال شوند.
رفتار آهسته و محتاطانه: ممکن است بیماران برای انجام کامل کارها به مقداری کمک نیاز داشته باشند.
مشکلات حافظه: بروز سکته مغزی ممکن است باعث شود بیمار به یاد نیاورد که ۱۰ دقیقه قبل چه کاری انجام داده اند و یا مسائل جدید را به سختی فرا بگیرند.
آسیب به مخچه مشکلات زیر را به دنبال دارد:
حرکات غیر ارادی و غیر طبیعی در سر و قسمت بالای بدن
مشکل حفظ تعادل بدن
تهوع و استفراغ
بروز سکته در ساقه مغز بسیار زیان بخش است زیرا ساقه مغز تمام عملکرد های بدن که نیاز به تفکر ندارند، مانند حرکات چشم ها، تنفس، شنوایی، تکلم و بلع را کنترل می کند.

سکته مغزی چگونه تشخیص داده می شوند؟
ابتدا پزشک درباره آنچه اتفاق افتاده و زمان شروع علائم، از بیمار سوال می کند و سپس با پرسیدن چند سوال تعیین می کند که آیا بیمار قادر است به درستی فکر کند یا نه؟

پزشک همچنین رفلکس های بیمار (حرکات غیر اردای اندام ها) را آزمایش می کند تا متوجه شود که آیا آسیب جسمی ایجاد شده یا نه.

این کار به پزشک کمک می کند تا آزمایش لازم برای تشخیص سکته مغزی را تعیین کند.

آزمایش های لازم برای تشخیص سکته مغزی عبارتند از:
آزمایش های تصویر برداری:
شامل سی تی اسکن (CT-SCAN) مغز و ام آر آی (MRI)

سی تی اسکن مشخص می کند که آیا سکته مغز در اثر انسداد رگ ایجاد شده است یا خونریزی مغزی.

اگر سی تی اسکن در ۴۸ ساعت اول پس از بروز سکته انجام شود، نوع سکته مغزی زودتر تشخیص داده می شود و اگر پس از بیشتر از ۲ روز بعد از حادثه انجام شود، تشخیص محل و وسعت حادثه راحت تر است.

بنابراین بهتر است دوبار سی تی اسکن انجام شود؛ یک بار در ۴۸ ساعت اول و یکبار چند روز بعد.

آزمایش های الکتریکی:
مانند نوار مغزی (EEG) و آزمایش واکنش به تحریک الکتریکی نواحی مختلف مغز

آزمایش های مربوط به تعیین جریان خون مغز:
مانند آزمایش سونوگرافی داپلِر که برای بررسی سرعت عبور خون در یکی از سرخرگ های اصلی مغز به کار می رود.

این آزمایش تغییرات میزان خونی که به مغز می رسد را نشان می دهد.

با استفاده از این آزمایش می توان سکته های مغزی ناشی از تنگی سرخرگ ها را تشخیص داد.

یکی از روش های تمرین درمانی انجام تمرینات با پارالل بار فیزیوتراپی میباشد.

سکته مغزی چه عوارضی دارد؟
سکته مغزی ممکن است عوارضی برای بیمار ایجاد کند که بعضی از این عوارض می توانند موجب مرگ بیمار شوند.

این عوارض عبارتند از:

افزایش فشار داخل جمجمه
پس از سکته مغزی، ممکن است مغز بیمار دچار تورم شود و در نتیجه، فشار داخل مغز افزایش می یابد.

از آن جا که مغز در جمجمه فضای اضافی بسیار کمی دارد، اتساع ناشی از تورم ممکن است موجب مرگ بیمار شود.

تورم می تواند به سرعت و معمولا یک تا ۴ روز پس از سکته مغزی روی می دهد و در سکته های هموراژیک (ناشی از خون ریزی) شایع تر است.

تجمع مایع نخاعی در مغز
این عارضه اغلب پس از سکته مغزی ناشی از خون ریزی ایجاد می شود.

تجمع مایع نخاعی در مغز موجب افزایش فشار داخل مغز و بزرگ شدن جمجمه می شود.

درمان هیدروسفالی، تخلیه مایع با استفاده از قرار دادن لوله هایی در مغز به وسیله عمل جراحی است.

به وسیله این لوله ها مایع مغزی نخاعی از مغز به بخش دیگری از مغز(معمولا حفره شکمی) انتقال می یابد.

اِسپاسم (گرفتگی رگ ها)
معمولاً گرفتگی رگ ها ۳ یا چند روز پس از سکته بروز می کند و علت اصلی مرگ و معلولیت است زیرا می تواند جریان خون را به حدی کاهش دهد که منجر به مرگ بافت مغزی شود.

پیشگیری و درمان اسپاسم رگ ها با داروهای گشاد کننده رگ ها صورت می گیرد و برای بهبودی معلولیت های آن متخصصین گروه توانبخشی از جمله فیزیوتراپیست ها می توانند کمک کننده باشند.

عفونت
احتمال بروز عفونت هایی مانند عفونت مجاری ادراری و یا ذات الریه به دلیل استرس حاصل از سکته مغزی افزایش می یابد.

عفونت ها را باید به وسیله آنتی بیوتیک ها درمان کرد.

این عفونت ها معمولا با تب همراه است و برای درمان آن از دارو های ضد تب مثل استامینوفن یا آسپیرین استفاده کرد.

در بعضی موارد، احتمال بروز زخم بستر و عفونت های پوستی به دلیل بستری بودن طولانی مدت در سکته های مغزی وجود دارد.

میزان این احتمال در افراد چاق که به حرکت در آوردن آن ها مشکل تر است افزایش می یابد.

افزایش فشار خون
معمولا چند روز پس از سکته، افزایش فشار خون دیده می شود که به نظر می رسد به منظور تلاش بدن برای افزایش جریان خون به مناطق دچار آسیب روی می دهد.

اغلب اوقات این افزایش تنها در صورتی که به حدود خطرناک رسیده باشد تحت مراقبت های درمانی قرار می گیرد.

درمان این فشار خون بالا باید به آهستگی صورت بگیرد زیرا افت سریع فشار خون می تواند به آسیب بیشتر مغز منجر شود.

افزایش قند خون
اغلب به دنبال سکته مغزی، افزایش قند خون دیده می شود.

قند خون بسیار کم یا زیاد با عملکرد مغزی و سلولی تداخل می کند و می تواند به افزایش آسیب ناشی از سکته منجر شود.

تشنج
حمله های تشنجی به طور شایع، به ویژه پس از سکته های نوع خون ریزی کننده دیده می شوند.

تا ۱۰ درصد مبتلایان به سکته مغزی دچار تشنج می شوند و احتمال بروز آن در هفته اول بیشتر از سایر مواقع است.

بی اختیاری ادرار یا مدفوع
بی اختیاری در ادرار کردن یا دفع مدفوع از عوارض شایع پس از سکته مغزی هستند که در اثر آسیب مراکز مغزی کنترل کننده این اعمال رخ می دهند و در اغلب موارد تقریبا تا ۳ هفته پس از سکته مغزی برطرف می شوند.

ادامه این اختلالات برای مدت بیش از یک ماه نیاز به معاینه و بررسی متخصص دارد.

یکی از علل شایع بی اختیاری پس از سکته مغزی، ناپایداری مثانه است.

در این عارضه، مثانه تنها با تجمع کمی ادرار منقبض می شود و ادرار داخل خود را تخلیه می کند.

برای رفع این مشکل از دارو درمانی استفاده می شود.

اختلال بینایی
یکی دیگر از اختلالاتی که به دنبال سکته مغزی روی می دهد، اختلال در بینایی است.

شایع ترین اختلال بینایی ای که پس از سکته مغری روی می دهد نقص بینایی در نیمه ای از میدان بینایی یک یا هر دو چشم است؛ یعنی اگر فرد عادی و فرد بیمار به یک منظره مشابه برای مثال یک کوه نگاه کنند، اگر فرد سالم کوه را به طور کامل ببیند فرد بیمار ممکن است فقط نیمی از آن کوه را ببیند.

در اکثر موارد، این اختلال پس از مدتی برطرف می شود اما در بعضی از بیماران این اختلال پس از سکته مغزی بهبود نمی یابد.

اگر دید یک طرف کاملا از بین رفته باشد، احتمال بازگشت بینایی طبیعی، طی یک ماه ۲۰ درصد و اگر بخشی از دید یک طرف دچار اختلال شده باشد، این احتمال حدود ۷۵ درصد طی یک ماه است.

گاهی اوقات اختلال در حرکت چشم ها ایجاد می شود.

در بعضی موارد، حرکت هر دو چشم در یک جهت دچار مشکل می شود و گاهی حرکت دو چشم با یکدیگر هماهنگ نیست و دوبینی روی می دهد.
این اختلال معمولا طی چند روز تا چند هفته پس از سکته مغزی برطرف می شود و تا آن هنگام می توان با بستن یک چشم یا استفاده از عینک های مخصوص، مشکل را برطرف نمود.

ضعف، بی حسی یا فلج
احساس ضعف، بی حسی یا فلج یک نیمه از بدن پس از سکته مغزی از عوارض شایع اولیه پس از سکته مغزی هستند.

اختلال تکلم و نوشتن
یکی دیگر از عوارض شایع سکته مغزی، اختلال تکلم و اختلال در درک صحبت سایرین است.

به علاوه، اختلال در نوشتن ممکن است پس از سکته مغزی روی دهد که چون بیشتر افراد راست دست هستند، این اخلال در اثر آسیب دیدن نمیکره چپ مغز اتفاق می افتد.

درد
درد ممکن است به طور شدید و در یک نیمه از بدن احساس شود.

این نوع درد که درد مرکزی بعد از سکته مغزی نام دارد ممکن است پس از هر نوع سکته مغزی و معمولا چند ماه پس از بروز سکته روی دهد. بیشتر این بیماران را می توان با دارودرمانی بهبود بخشید.

البته داروهای مسکن معمولی اثر چندانی بر این درد ها ندارند و نباید از دارو های ضد درد مخدر مانند مورفین برای برطرف کردن این درد ها استفاده کرد.

تورم دست ها یا پا ها
بعد از سکته مغزی تورم در دست ها و پاها ایجاد می شود که معمولا علت اصلی آن عدم تحرک است.

به دلیل بی حرکت بودن طولانی مدت بدن، مایع موجود در بافت ها به حرکت در نمی آید.

در مواردی که دست یا پای بیمار فلج شده و به دنبال آن، مایع بافتی این ناحیه به درستی به گردش در نمی آید، موجب تورم اندام می شود.

برای درمان این مشکل باید دست یا پای بیمار بالاتر از سطح بدن قرار بگیرد.

گاهی اوقات از دستکش تنگ برای فشرده شدن دست و به چرخش درآمدن مایع بافتی استفاده می شود.

اصلی ترین درمان این عارضه فیزیوتراپی است.

اختلال لمس
ممکن است پس از سکته مغزی، اختلال خفیف یا شدید در حس لامسه ایجاد شود که در بسیاری از موارد پس از مدتی بهبود می یابد.

فلج یک دست یا یک پا
یکی از عوارض سکته مغزی، فلج شدن یک دست یا یک پا است که ممکن است با سفت شدن عضلات همراه باشد.

برای بهبود این عارضه باید توان بخشی هر چه زود تر آغاز شود.

پس از سکته مغزی، عضلات در ابتدا ضعیف و شل هستند و بعد از چند روز به تدریج سفت می شوند و حرکت دادن آن ها به سختی صورت می گیرد.

اگر سفتی عضلات به موقع با فیزیوتراپی درمان نشود ممکن است شدت آن به حدی برسد که اصلا نتوان آن ها را حرکت داد.

در این وضعیت، عضلات به شکل منقبض باقی می مانند و مفاصل نمی توانند به حالت عادی برگردند.

عدم تعادل
تهوع و سردرد و…
مراقبت و توانبخشی بیماران مبتلا به سکته مغزی:
توانبخشی، موجب می شود بیمارانی که در اثر سکته مغزی دچار ناتوانی جسمی و روانی شده اند به زندگی طبیعی باز گردند، مشکلات به وجود آمده را درک کنند و خود را با آن ها تطابق دهند و از ایجاد عوارض ثانویه پیشگیری به عمل آورند.

در توانبخشی همچنین باید به اعضای خانواده بیمار آموزش داد تا نقش حمایت کننده بیمار را ایفا نمایند.

تیم توانبخشی شامل پرسنل فیزیوتراپی، کاردرماني، گفتار درمانی و معمولا پزشک آموزش دیده در زمینه طب توانبخشی است.

البته در بعضی از تیم ها ممکن است روان شناس و مددکار اجتماعی هم حضور داشته باشند زیرا حداقل یک سوم از بیماران پس از سکته مغزی دچار افسردگی می شوند.

در اکثر بیماران مبتلا به سکته مغزی، فیزیوتراپی و کاردرمانی زیربنای اصلی توانبخشی را تشکیل می دهند.

توانبخشی سکته مغزی باید هرچه زودتر آغاز شود و ممکن است از چند روز تا چندین ماه ادامه یابد.

قسمت اعظم بازگشت کارکرد عضو در چند روز یا چند هفته اول صورت می گیرد و سپس سرعت بهبود کاهش می یابد.

چه مدت فیزیوتراپی پس از سکته مغزی نیاز است؟
این که بیمار چه مدت به فیزیوتراپی نیاز دارد بستگی به مهارت های از دست رفته در اثر سکته و شدت عوارض مربوط به آن دارد.

سرعت بهبودی برای بعضی از بیماران سریع است اما اغلب افراد برای مدت طولانی به فیزیوتراپی نیاز دارند.

عوامل موثر در بهبودی حاصل از سکته مغزی:
به طور کلی توانبخشی موفقیت آمیز سکته مغزی به فاکتور های زیر بستگی دارد:

فاکتور های اجتماعی: مانند حمایت و تشویق خانواده و دوستان
فاکتور های عاطفی: مانند امیدواری و انگیزه بیمار برای انجام مرتب تمرینات توانبخشی
فاکتور های درمانی: مانند شروع به موقع توانبخشی زیرا توانبخشی هر چه زودتر آغاز شود، تأثیرات آن بیشتر است.
برنامه بازتوانی و فیزیوتراپی شامل چه کارهایی است؟
تمرین های مربوط به مهارت های حرکتی:
هدف این دسته از تمرینات بهبود هماهنگی و قدرت عضلات و حفظ تعادل بدن است.

یکی از این تمرینات، استفاده از تردمیل در حضور فیزیوتراپیست برای اصلاح اشکالات بیمار در راه رفتن جهت بهبود راه رفتن بیمار است.

درمان های دارای محدودیت:
از آنجایی که در سکته معمولاً فقط نیمی از بدن دچار آسیب می شود، اندام های سمت سالم بیمار (مثل دست) را محدود می کنند.
این مدت بیمار تلاش می کند کار هایش را با دست آسیب دیده انجام دهد.

مزیت این کار این است که دست آسیب دیده پیام های حسی و حرکتی دریافت می کند که به بهبود دست کمک می کند.

تمرینات دامنه حرکتی:
هدف این تمرینات کاهش سفتی عضلات و بهبود دامنه حرکتی مفاصل است.

طب سوزنی:
این روش برای درمان عوارضی مانند فلج، مشکل در بلع و گفتار به کار می رود.

بهتر است طب سوزنی حداقل ۲ هفته بعد از سکته مغزی شروع شود.

در بعضی موارد سکته مغزی با خونریزی به علت لخته شدن یا انسداد رگ خونی همراه است و از آنجایی که طب سوزنی رگ ها را برای جریان بهتر خون باز می کند پس طب سوزنی بلافاصله پس از سکته مغزی می تواند شدت آسیب را بیشتر کند.

به همین علت، طب سوزنی با کمی وقفه پس از بروز سکته مغزی شروع می شود.

گاهی اوقات بیمار ممکن است حس کند که روند بهبودش متوقف یا کند شده است.

فیزیوتراپیست به طور منظم روند بهبود بیمار را ارزیابی می کند.

از تست های استاندارد برای بررسی پپیشرفت وی استفاده می کند.

این کار نشان می دهد که بیمار همچنان در حال پیشرفت است و نشان می دهد که سرعت پیشرفت بیمار چقدر است.

معمولاً چند ماه پس ازسکته سرعت بهبودی کاهش می یابد اما با داشتن یک برنامه توانبخشی مناسب روند بهبود بیمار متوقف نمی شود.

بیماری ام اس چیست؟
بیماری مالتیپل اسکلروزیس یا ام اس نوعی بیماری عصبی است.وقتی سیستم ایمنی بدن به درستی کار نکند،ممکن است فرد به این بیماری مبتلا شود.سیستم ایمنی بدن به طور عادی از طریق مبارزه با عفونت ها از فرد محافظت می کند.

در ام اس این سیستم به اشتباه به اعصاب بدن فرد حمله می کند به همین علت ام اس در دسته ی بیماری های خود ایمنی قرار می گیرد.(بیماری های خود ایمنی،بیماری هایی هستند که در آن سیستم ایمنی،سلول های بدن را به اشتباه بیگانه تشخیص داده و به آن ها حمله می کند.)

در ام اس سلول های سیستم ایمنی بدن به غلاف میلین حمله کرده و به آن آسیب می زنند.

وقتی میلین آسیب می بیند،پیام های عصبی سخت تر عبور می کنند،یا اصلا نمی توانند عبور کنند.

در این زمان است که علائم ام اس شروع می شوند.

در نهایت آسیب های زیادی ایجاد می شود که قابل ترمیم نیستند و اعصاب می میرند.

شکل های مختلف بیماری ام اس:
بیماری ام اس ۴ شکل مختلف دارد:
نوع عود کننده و فروکش کننده (RRMS):

در اکثر موارد ام اس به این صورت شروع می شود.
در این نوع از ام اس حملات بدتر شدن ناگهانی سطح بیماری رخ می دهد که به آن دوره عود بیماری می گویند و در پی آن دوره فروکش شدن وجود دارد که در آن بهبودی حاصل می شود.
فروکش کردن با بهبودی کامل یا نسبی همراه است؛یعنی شخص پس از حمله به طور کامل به سطح عملکری پیش از حمله باز می گردد که به آن بهبودی کامل می گویند یا این که بهبودی نسبی است و بعضی از علائم برای همیشه باقی می مانند.

نوع پیشرونده ی اولیه (PPMS):

در ۱۰ درصد موارد ام اس از همان ابتدا سیری پیشرونده دارد که فاقد هر گونه حمله یا بهبودی است.
عامل به وجود آورنده این شکل از بیماری معمولاً با عامل بوجود آورنده نوع عود کننده و فروکش کننده و نوع پیشرونده ی ثانویه متفاوت است.

در نوع پیشرونده ی اولیه، فرایند التهابی در مغز و طناب نخاعی کمتر است اما تخریب و نابودی بیشتری از همان ابتدا رخ می دهد.

این تفاوت ها در فرم پیشرونده اولیه باعث شده درمان های رایجی که برای ام اس وجود دارند در این نوع کارایی کم تری نسبت به نوع عود کننده داشته باشند.

نوع پیشرونده ثانویه (SPMS):

بعد از گذشت حدود 10 سال اغلب کسانی که با فرم RRMS تشخیص داده می شوند دچار این حالت از بیماری ام اس می شوند که با پیشرفت مستمر بیماری همراه است اما سرعت آن خیلی زیاد نیست.
در طول این دوره،حملات بیماری کاهش می یابد و یا هیچ حمله ای رخ نمی دهد.
فرم عود کننده-پیشرونده (PRMS):

تعداد خیلی کمی از بیماران (کمتر از ۵ درصد) دچار این شکل از بیماری هستند.
این دسته در ابتدا مبتلا به فرم پیشرونده ی بیماری تشخیص داده می شوند اما چون بعضی واقع دچار حمله می شوند در این دسته قرار می گیرند.
چه عواملی باعث ابتلا به بیماری ام اس می شود؟
معمولاً افراد در سنین بین ۲۰ تا ۳۰ سالگی به این بیماری مبتلا می شوند و کودکان به ندرت به این بیماری مبتلا می شوند.

تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از برخی عوامل می تواند باعث ابتلا به بیماری شود که در ادامه به آن اشاره می کنیم:

ژن ها
محیط
شیوه زندگی
ژن ها:
بیش از ۱۰۰ ژن وجود دارند که می توانند روی احتمال ابتلای فرد به این بیماری تاثیر بگذارند.

البته ژن ها به تنهایی تعیین نمی کنند که چه کسی به بیماری مبتلا شود.

برای مثال دو قلو های همسان ژن های یکسان دارند اما وقتی یکی از آن ها به ام اس مبتلا می شود،دیگری معمولاً این بیماری را نمی گیرد.

این نشان می دهد که ژن ها نقش دارند اما این کل داستان نیست.اگر یکی از خویشاوندان نزدیک فرد به ام اس مبتلا باشد،احتمال این که فرد به بیماری مبتلا شود نسبت به کسی که در خویشاوندانش کسی به ام اس مبتلا نیست بیشتر است.

یکی از تجهیزات مهم کمک درمانی ام اس درستگاه پارالل بار فیزیوتراپی است

طبق تحقیقات اگر فرد مبتلا به ام اس باشد و بخواهد بچه دار شود،احتمال ابتلای بچه به ام اس یک به ۶۷ است.

محیط:
چیز هایی که در دنیای اطراف وجود دارند ممکن است بر احتمال ابتلای فرد به بیماری تاثیر بگذارند مانند:

برخی از عفونت ها
نور خورشید و ویتامین د
عفونت ها:
شواهد زیادی وجود دارد مبنی بر این که برخی از ویروس ها و باکتری ها می توانند احتمال ابتلا به ام اس را افزایش بدهند.

برای مثال نوعی ویروس که باعث تب غده ای می شود می تواند احتمال ابتلا به ام اس را افزایش بدهد.البته این به این معنا نیست که اگر فرد به تب غده ای دچار شود حتما به بیماری ام اس دچار می شود.

ویتامین د:
دانشمندان سال ها پیش کشف کردند که هر چقدر از کشور های استوایی در نزدیکی خط استوا که در آن ها نور خورشید شدید است دور می شویم، افراد بیشتری را می بینیم که به بیماری ام اس مبتلا هستند.

به همین علت تحقیق درباره کمبود ویتامین د یا ویتامین خورشید به عنوان یکی از علل ابتلا به ام اس شروع شد و در نهایت این تحقیقات نشان دادند اگر قبل از بزرگسالی این ویتامین در بدن فرد کم باشد،خطر ابتلا به مالتیپل اسکلروزیس به بالاترین سطح خود می رسد

بدن انسان مقداری از ویتامین د را از مواد غذایی مانند تخم مرغ و ماهی ها دریافت می کند اما بیشتر ویتامین د بدن از نور خورشید دریافت می شود.

پوست وقتی در معرض نور خورشید قرار می گیرد،این ویتامین را می سازد.در بعضی موارد ممکن است فرد به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار گرفته باشد اما به مقدار کافی ویتامین د نداشته باشد که علت آن می تواند یکی از موارد زیر باشد:

داشتن ژن هایی که باعث می شود بدن این ویتامین را به سختی بسازد
فرد باردار باشد
پوست فرد تیره باشد(در این صورت پوست با سرعت کمتری ویتامین د می سازد)
برای دانستن این که میزان ویتامین د بدن فرد چقدر است می تواند با پزشک عمومی مشورت کند. پزشک میزان ویتامین د بدن فرد را در یک آزمایش خونی بررسی می کند که در صورت پایین بود میزان آن،فرد مشاوره پزشکی دریافت می کند.

شیوه زندگی:
در شیوه زندگی فرد عواملی وجود دارند که می توانند بر احتمال ابتلا به ام اس تاثیر بگذارند:

سیگار کشیدن
اضافه وزن (چاقی)
سیگار کشیدن:
سیگار کشیدن باعث افزایش احتمال ابتلا به ام اس می شوند.

مواد شیمیایی موجود در دود سیگار می توانند روی سیستم ایمنی تاثیر بگذارند و به برانگیختن ام اس دامن بزنند.بعلاوه، استنشاق دود سیگار در محیط با خطر بالای ابتلا به مالتیپل اسکلروزیس در ارتباط است.

تحقیقات نشان داده که ترک سیگار می تواند سرعت پیشرفت بیماری ام اس را کاهش دهد.

اضافه وزن (چاقی):
اضافه وزن زیاد به ویژه در دوران کودکی یا بزرگسالی با ام اس در ارتباط است زیرا اضافه وزن زیاد می تواند:

مقدار ویتامین د بدن فرد را کاهش دهد.
باعث فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن و التهاب شود.
علائم بیماری ام اس چیست؟
بسته به اینکه بیماری ام اس کدام اعصاب بدن را تحت تاثیر قرار می دهد،اثرات و علائم آن متفاوت است.ممکن است علائم بیماری غیر قابل پیش بینی باشد.

علائم ممکن است روز به روز و حتی ساعت به ساعت تغییر کنند و ممکن است روز ها، هفته ها یا ماه ها طول بکشد.
بسته به نوع ام اس این علائم ممکن است باقی بمانند،کمتر شوند و یا به طور کامل از بین بروند.

هر فردی علائم مخصوص به خود را دارد و این علائم با علائم سایر افراد یکسان نیست و نحوه ی پیشرفت ام اس به مرور زمان برای هر فرد منحصر به فرد است.

برای درمان بیماران ام اس در کلینیک ها حتما از تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی مناسب استفاده کنید.

شایع ترین علائم بیماری ام اس:
یکی از شایع ترین علائم این بیماری خستگی است.
البته این احساس خستگی مثل خستگی های عادی نیست.

ممکن است باعث شود که انجام کار ها (حتی فکر کردن) خیلی دشوار یا غیر ممکن شود.

ممکن است فرد مبتلا در قسمت بازو ها،ران ها،دست ها یا پا ها احساس بی حسی یا مور مور شدن کند.
ممکن است دید فرد تار شود یا دچار دوبینی شود و حتی امکان دارد برای مدتی یک یا دو چشم فرد بینایی اش را از دست بدهد.
احساس سرگیجه و مشکل در تعادل
مشکل در راه رفتن
مشکل در حرف زدن یا بلع
گرفتگی عضلات
بروز حرکات ناگهانی اندام ها که فرد نمی تواند آن ها را کنترل کند.
مشکلات مثانه و روده
رعشه(لرزش) دست یا پا
فراموشی و مشکل در فکر کردن
مشکلات جنسی
مشکلات عاطفی، برای مثال در اثر ابتلا به بیماری ام اس ممکن است بیمار دچار افسردگی شود.
چگونه بیماری ام اس تشخیص داده می شود؟
تشخیص این بیماری اصلا آسان نیست.علائم بیماری ممکن است با سایر بیماری ها اشتباه گرفته شود.

ممکن است از زمانی که فرد متوجه مشکلاتی در بدنش می شود تا زمانی که رسما به وی اعلام شود ام اس دارد،زمان زیادی طول بکشد. این روند برای برخی افراد چند سال زمان می برد.

برای تشخیص بیماری فرد باید به متخصص مغز و اعصاب مراجعه کند.ممکن است از فرد چندین آزمایش گرفته شود و مدتی طول بکشد تا تشخیض نهایی صورت بگیرد.

از ۴ نوع آزمایش برای تشخیص ام اس استفاده می شود:

معاینه مغز و اعصاب
اسکن ام آر آی
آزمایش پتانسیل برانگیخته (EVOKED POTENTIAL TEST)
گرفتن مایع مغزی- نخاعی
معاینه عصبی:
در طول معاینه متخصص مغز و اعصاب درباره سابقه فرد از وی سوال می کند.

منظور از سابقه،بیماری ها و علائم فرد در زمان حال و گذشته است.در معاینه بدنی حرکات،رفلکس ها (حرکات و پاسخ های غیر ارادی اندام ها مانند پاها) و حواس فرد مانند بینایی را بررسی می کند.

در صورتی که متخصص مغز و اعصاب مشکوک به ام اس شود،برای اطمینان از سایر آزمایش ها استفاده می کند.

ام آر آی (MRI) یا تصویر برداری رزونانس مغناطیسی:
یک دستگاه به نام ام آر آی از مغز یا نخاع عکس می گیرد.

بیمار روی یک تخت می خوابد و تخت وارد دستگاه می شود.این فرایند ممکن است چند دقیقه تا حداکثر یک ساعت طول بکشد.

با استفاده از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی قوی،این دستگاه از داخل مغز یا نخاع تصویر برداری می کند.با استفاده از تصویر این دستگاه متخصص می تواند هر گونه التهاب و آسیبی که ام اس وارد کرده است را مشاهده کند.

به این مناطق اسیب دیده پلاک گفته می شود.تصویر برداری ام آر آی دقیق ترین روش برای تشخیص ام اس است.

بیماری ام اس اغلب افراد از طریق ام آر آی تشخیص داده می شود.

گرفتن مایع مغزی-نخاعی:
در طول این فرایند،یک سوزن داخل قسمت پایین کمر و در فضای اطراف نخاع فرد قرار می گیرد.

مقداری از مایع مغزی- نخاعی بیرون کشیده می شود و با استفاده از آن فعالیت سیتم ایمنی بدن در این قسمت ها بررسی می شود که به تشخیص ام اس کمک می کند.

آزمایش پتانسیل برانگیخته: این آزمایش میزان سرعت انتقال پیام های عصبی بین مغز و چشمان،گوش ها و پوست فرد را اندازه می گیرد. اگر ام اس به غلاف میلین اعصاب این قسمت های بدن آسیب برساند،واکنش های فرد در این قسمت آهسته تر است.

در این آزمایش برای معاینه چشم ها،طرح هایی روی یک صفحه برای فرد نمایش داده می شود.الکترود هایی که متصل به سر هستند نحوه واکنش مغز فرد را به آنچه که می بیند اندازه گیری می کنند.

در آزمایشی دیگر شوک های کوچکی روی پوست داده می شود و واکنش های عضلات فرد بررسی می شود.

درمان بیماری ام اس:
هنوز درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد اما می توان به روش های مختلف علائم آن را کنترل کرد و تا حدودی کاهش داد. این روش ها عبارتند از دارو ها، توانبخشی و…

افزایش کارایی از طریق بازتوانی:
بازتوانی شاخه ای از علم پزشکی است که بر توانایی های فرد برای انجام دادن کار تمرکز می کند.

وظیفه ی متخصصین بازتوانی (شامل روانپزشکان، فیزیوتراپیست ها، کاردرمانگر ها و متخصصین گفتار درمانی) کمک به حفظ،راحتی و امنیت بیماران در بالاترین سطح ممکن،علی رغم هر اختلال ناشی از این بیماری است.

در روند بیماری: متخصصین بازتوانی به شکلی خلاقانه حلال مشکلات هستند.
آن ها کمک می کنند تا بیمار راهکار ها و ابزار های مورد نیاز را برای انجام کار هایی که برایش سخت است،پیدا کند.

فیزیوتراپی و ام اس:
چرا فیزیوتراپی می تواند برای بیماری ام اس مفید باشد؟
فیزیوتراپی ام اس شامل ورزش هایی برای تقویت عضلات،بهبود تعادل،هماهنگی بدن و نحوه راه رفتن فرد است.برای رسیدن به این اهداف فیزیوتراپی از حرکات کششی استفاده می کند.

این حرکات به فرد بیمار کمک می کند تا توانایی اش در حرکت را حفظ کرده و بهبود بخشیده و از گرفتگی عضلانی جلوگیری کند.

فیزیوتراپی در مراحل اولیه ام اس بسیار مفید است و می تواند به فرد کمک کند تا:
از پیشرفت علائم جلوگیری کنند.
یاد بگیرد چگونه از بدن درحال تغییرش مراقبت کند و با مشکلات آن کنار بیاید.
یاد بگیرد چگونه بعد از دوره های عود بیماری دوباره توانایی اش را به دست بیاورد.
قدرت بدنی را افزایش دهد.
فیزیوتراپی برای این بیماران شامل روش هایی مانند تمرینات هوازی،ورزش قدرتی،ورزش های آبی،یوگا و تمرینات تعادلی است.

ورزش های هوازی:
این شکل از ورزش برای افزایش ظرفیت ریه،بهبود تعادل و هماهنگی و بهبود عضلات پیشنهاد می شود.در صورتی که فرد تمرینات قدرتی برای پا ها انجام دهد،این تمرینات هوازی می توانند توانایی پیاده روی فرد را بهبود ببخشند.

ورزش های هوازی برای بیماران ام اس شامل دوره های کوتاه و شدید فعالیت بدنی و سپس استراحت است.

ورزش هوازی مزایای زیر را برای بیماران ام اس دارند:

سطح انرژی بالاتر و احساس خستگی کمتر
بهبود فعالیت قلب
افزایش کیفیت زندگی و نهایتا روحیه بهتر
ورزش های قدرتی:
تمرینات قدرتی باعث بهبود تعادل بدن و قدرت عضلانی می شوند.در طی برنامه تمرینات قدرتی که فیزیوتراپیست برای بیمار طراحی می کند،افراد از وزنه های سبک استفاده می کنند.

در این برنامه ابتدا تعداد حرکات کم و مدت آن ها کوتاه است و به مرور زمان که ماهیچه ها تقویت می شوند،جرم وزنه و تعداد حرکات افزایش می یابد.

ورزش های آبی:
ورزش های آبی فواید بسیار برای فرد مبتلا دارد،برای مثال دمای پایین آب به جلوگیری از گرمای بیش از اندازه بدن کمک می کند و احساس بی وزنی در کنار مقاومت آب، محیطی مناسب برای انجام تمرینات کم فشار ایجاد می کند.

علاوه بر شنا،فرد مبتلا به ام اس تمرینات دیگری در آب انجام می دهد مانند وزنه برداری،پیاده روی،کشش و…

تمرینات تعادلی:
تمرینات تعادلی باعث بهبود حفظ حالت تعادل بدن می شوند.

ویژگی خوب این تمرینات این است که به علت فشار کمی که بر بدن وارد می کنند،اغلب بیماران می توانند این حرکات را انجام دهند.

یکی از تمرینات تعادلی این است که فرد به طور متناوب روی پاشنه و پنجه بایستد. برای این کار:
فرد در حالی که برای حفظ تعادل به دیوار یا نرده یا… تکیه داده، باید پا ها را به عرض لگن باز کند.سپس روی نوک انگشتان بلند شود و برای چند ثانیه روی انگشتان پا بایستد. در انتها به آرامی به حالت اول برگردد،سپس این کار را برای پاشنه انجام دهد.

تمرین دیگر، راه رفتن روی پاشنه و پنجه است که برای انجام آن:
فرد بیمار باید صاف بایستد و برای حفظ تعادل به دیوار یا… تکیه کند سپس به آرامی حرکت کند و پاشنه یک پا را مستقیما مقابل انگشت پای دیگر قرار دهد و به همین صورت به حرکت ادامه دهد.

بهتر است فرد بیمار برعکس این تمرین را هم انجام دهد یعنی به همین صورت به عقب راه برود.

بدیهی است که ورزش منظم می تواند اثرات ام اس را بهبود ببخشد اما بعضی از بیماران ممکن است با شروع برنامه ورزش اثرات بدی در بدنشان احساس کنند.

برای مثال ورزش بیش از حد می تواند منجر به سفتی عضلات و خستگی مفرط شود.خستگی بعد از تمرین نباید بیشتر از ۲ ساعت طول بکشد. پس اگر بیمار خستگی بیش از حد احساس کند باید شدت تمرینات کاهش یابد.

نکات ایمنی که هنگام ورزش باید در نظر بگیرید:
قبل و بعد از تمرین،حرکات کششی انجام دهید تا ازآسیب جلوگیری شود.
برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد بدن بیمار باید به اندازه کافی آب بنوشد.
هنگام انجام تمرینات تعادلی بیمار باید تکیه گاه داشته باشد برای مثال به دیوار تکیه دهد.

پوسیدگی دندان یک مشکل عمده در بهداشت دهان و دندان است که هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد.

با این حال پوسیدگی دندان بیشتر در کودکان و حتی در دندان های شیری رخ می دهد که علت آن عدم استفاده منظم از مسواک، خوردن بیش از حد تنقلات و تمیز نشدن دندان ها توسط والدین در سه سال اول زندگی می باشد.

نشانه های اولیه فرایند پوسیدگی، نرم و تخریب شدن یک قسمت از مینای دندان در سطح دندان است که به مرور این قسمت از مینا تضعیف شده و تحلیل می رود تا حفره در دندان ایجاد شود و دندان فرو می ریزد.

این پوسیدگی می تواند تا ریشه دندان نیز نفوذ کند که بیشتر در بزرگسالان شایع می باشد.
پوسیدگی باعث می شود تا اسید موجود در غذا و نوشیدنی ها و همچنین باکتری های تشکیل دهنده پلاک دندان روی سطح دندان واکنش نشان دهند و باعث از بین رفتن کلسیم و فسفات موجود در مینای دندان شوند.

تجمع بیوفیلم یا پلاک دندان در حاشیه یا روی دندان نیز به روند پوسیدگی کمک می کند و هر چه این پلاک مدت زمان بیشتری روی دندان باقی بماند خطر التهاب و پوسیدگی دندان نیز بیشتر می شود.

بنابراین نیاز است که این پلاک ها روزانه از روی دندان برداشته شوند که بهترین روش برای این کار مسواک زدن است.

همچنین اگر دندان پزشک هستید میتوانید از بهترین تجهیزات دندان پزشکی دیدن کنید.

جمع شدن پلاک روی دندان باعث می شود که باکتری ها موجود در آن بتوانند به راحتی قند موجود در مواد غذایی را تجزیه و تبدیل به اسید کنند و باعث ایجاد حفره ی پوسیدگی و درد دندان شوند.

راههای جلوگیری از پوسیدگی و دندان درد
برای جلوگیری از پوسیدگی دندان باید از عواملی که باعث به خطر افتادن سلامت دهان و دندان و همچنین پوسیدگی و در نهایت درد دندان می گردد پرهیز کرد این عوامل شایع عبارت اند از:

ضعف در رژیم غذایی و زیاده روی در استفاده از مواد دارای قند بسیار نظیر نوشیدنی و غذاهای شیرین
سیگار کشیدن و استعمال دخانیات
مصرف الکل و همچنین استرس بیش ازحد
نیز می تواند سلامت شخص از جمله سلامت دندان و دهان را تحت تاثیر قرار دهد، مثل افزایش مصرف مشروبات الکی یا سیگار کشیدن و یا پرخوری در زمان استرس.

همچنین مصرف روزانه شیر می تواند نقش موثری درکاهش پوسیدگی و درد دندان داشته باشد.استفاده از خمیر دندان های حاوی فلوراید که باعث از بین بردن پلاک های دندانی می شوند نیز از راههای جلوگیری از پوسیدگی دندان است .

استفاده از محلول های دهانشویه که حاوی مواد ضد عفونی کننده و آنتی باکتریال هستند می تواند به کاهش پوسیدگی و افزایش سلامت دهان و دندان کمک کند.

گاهی درد دندان به دنبال مشکلات عصبی از قبیل استرس و اظطراب ایجاد می شود.ممکن است ناهنجاری های فک نیز باعث دندان درد عصبی شود.

دندان درد های عصبی معمولا شدید هستند و در مدت زمان کوتاه و به صورت ناگهانی رخ می دهند و بلافاصله رفع می شوند.

برای درمان دندان درد عصبی نیز توجه به رژیم غذایی و پرهیز از غذا هایی که به مینای دندان آسیب می رساند ضروری است. همچنین مسواک زدن به روش صحیح و ملایم نیز در کاهش این درد موثر است.

دندان درد عفونتی و درمان آن
آبسه دندان در اثر عفونت باکتریایی ایجاد می شود که این عفونت نیز در اثر پوسیدگی و حفره دندانی رخ می دهد و موجب درد دندان و ورم کردن لثه می گردد. برای درمان درد دندان عفونتی باید ابتدا عفونت از بین رود که این کار معمولا توسط پزشک و با تجویز آنتی بیوتیک مناسب انجام می شود.
گاهی ممکن است که ریشه دندان در اثر عفونت از بین برود که در این مواقع لازم است که عفونت توسط جراحی ریشه و شکستن دندان خارج گردد، در این حالت دندان دیگر قابل ترمیم نیست.
برای درمان درد دندان عفونتی در خانه در مواقعی که دسترسی به پزشک متخصص امکان پذیر نیست، استفاده از محلول آب نمک توصیه می گردد. بدین صورت که مقداری نمک را در یک فنجان آب حل کرده و آن را در دهان خود بچرخانید و غرغره کرده و بعد از دهان خارج کنید.
دم نوش های گیاهی نظیر آویشن که دارای خواص ضد میکروبی فراوانی است نیز گاهی برای درمان درد دندان عفونتی پیشنهاد می شود اما هنوز خبر علمی مبنی بر اینکه که دمنوش آویشن می تواند در کاهش عفونت دندان نقش داشته باشد،منتشر نشده است.
اما محلول آب نمک تا حدودی و برای زمان کوتاه ممکن باعث کاهش درد، تورم و التهاب گردد، پس این نکته را به خاطر داشته باشید که درمان قطعی درد دندان عفونتی حتما باید توسط پزشک متخصص و به صورت کامل انجام شود تا از عود و بازگشت مجدد عفونت جلوگیری شود.
درد دندان عقل و راهکارهای موثر در درمان آن
درد دندان عقل دلایل مختلف می تواند داشته باشد،مثلا ممکن است دندان عقل سر جای خود رشد نکرده و کج شده باشد که این امر موجب می شود دندان عقل به درستی در دهان قرار نگیرد و باعث ایجاد عفونت در اطراف دندان گردد.

شروع درد دندان عقل ممکن است تدریجی و یا ناگهانی باشد. رویش دندان عقل همچنین باعث بروز مشکلات دیگری نیز می گردد مثل نبودن فضای کافی در فک و نامنظم شدن و فشردگی دندانها در قسمت های جلویی، عفونت لثه وآسیب به ریشه های دیگر دندان ها و… اولین و بهترین راه برای جلوگیری از درد دندان عقل خارج کردن آن قبل از بروز مشکلات حاد و در سنین پایین است.

برای تسکین درد دندان عقل نیز روش های متفاوتی وجود دارد از جمله استفاده از کمپرس آب یخ که باعث کم شدن التهاب در ناحیه متورم شده می شود و همچنین استفاده از محلول اب نمک که باعث کاهش میزان درد میگردد.

استفاده از مسکن هایی نظیر ژلوفن و ایپو بروفن نیز در کاهش درد دندان عقل کارساز می باشد. با این حال رشد دندان عقل اگر باعث بروز درد دندان و ناراحتی شود بهترین و موثرترین روش برای کاهش درد مراجعه و مشورت با پزشک متخصص می باشد.

راهکارهایی که به ما کمک می کند چگونه از درد دندان خلاص شویم
طبق مطالبی که گفته شد درد دندان علل مختلفی دارند. اگر دندان درد شما ناشی از یک مساله جدی نیست و یا دسترسی به دندان پزشک ندارید می توانید با روش های زیر تا حدی زیادی از درد دندان خود بکاهید.

استفاده از کمپرس آب سرد: استفاده از یک کیسه حاوی یخ به مدت 20دقیقه در کنار صورت و ناحیه متورم شده به میزان زیادی به کاهش التهاب ناشی از درد دندان کمک می کند، با کاهش التهاب درد دندان نیز به مرورکاهش می یابد.
استفاده از مسکن قوی برای درد دندان: داروهایی نظیر ژلوفن، استامینوفن، نوافن، مفنامیک اسید و ایبوپروفن دارای خاصیت تسکین درد هستند که به وفور برای درد دندان استفاده می شوند. استفاده از این مسکن ها برای کاهش درد دندان در شب بسیار موثر می باشد.
شستن دهان و دندان با محلول آب نمک: شستن دهان با اب نمک گرم باعث کاهش درد دندان به صورت موقتی میگردد.
استفاده از کیسه آب گرم یا یک بسته گرم: اگر کیسه آب گرم در دسترس ندارید می تواند یک بسته گرم تهیه کنید. به این صورت که مقداری نمک یا برنج را درون یک کیسه یا جوراب تمیز بریزید و ان را گره بزنید سپس این بسته را در مجاورت گرما مثلا درون ماکرویو قرار داده تا گرم شود و بعد از ان به عنوان بسته گرم در ناحیه درد و التهاب روی صورت استفاده کنید.این کار به قطع شدن سیگنالهای درد از دهان به مغز کمک می کند.
استفاده از دمنوش نعنا: نعنا دارای خاصیت بی حسی خفیفی می باشد که درد دندان را برای مدت کوتاهی کاهش می دهد. این دمنوش را می توان در دهان چرخاند و غرغره کرد، این کار باید چندین بار تکرارشود. از کیسه چای نعنا نیز می توان برای این منظور استفاده کرد. برای این کار کیسه چای نعنا را به مدت چند دقیقه درون یخچال قرار داده تا سرد شود و بعد کیسه را در محل درد می گذاریم.
استفاده از سیر: سیر دارای خواص ضد میکروبی و ضد ویروسی بسیاری است.برای استفاده از سیر جهت از بین بردن درد دندان می توان آن را خرد کرد تا حالت خمیری و چسبنده به خود بگیرد سپس این خمیر را روی دندان مورد نظر قرار داد. همچنین می توان یک حبه سیر کوچک را روی دندان مورد نظر جوید و بعد از دهان خارج کرد.
استفاده ازگیاه میخک: گیاه میخک دارای خاصیت بی حس کنندگی می باشد و برای تسکین درد های موضعی مورد استفاده قرار می گیرد. برای کاهش درد دندان خود می تواند از روغن میخک استفاده کنید. از این گیاه همچنین به صورت پودر یا عصاره نیز می توان برای از بین بردن درد دندان استفاده کرد. این گیاه یکی از بهترین مسکن ها برای از بین بردن درد مخصوصا درد دندان می باشد.
استفاده از مرهم کنجد: شما می توانید یک مرهم درد دندان با استفاده از کنجد بسازید که درد دندان تان را کاهش دهد. به این صورت که کنجد را درون مقداری آب ریخته (آب معمولا دو برابر مقدار کنجد می باشد) و روی شعله گاز قرار دهید تا مقداری از آب تبخیر گردد.سپس مرهم را روی محل درد قرار دهید.
استفاده از پیاز به عنوان آنتی بیوتیک طبیعی: پیاز با خاصیت میکروب کشی خود می تواند به عنوان یک آنتی بیوتیک طبیعی عمل کرده و در کاهش درد دندان موثر است. برای این کار ابتدا پیاز را تکه تکه کرده و چند تکه را روی دندان مورد نظر قرار می دهیم، پس از گذشت چند دقیقه تکه های پیاز را بیرون آورده و مجددا تکه های جدیدی از پیاز را روی دندان قرار می دهیم. این کار را چندین بار تکرار می کنیم. همچنین می توان مقداری از پیاز را با دندان جوید و سپس از دهان خارج کرد.
دعای دندان درد از کتاب مفاتیح الجنان
در روایات و احادیث دعاهای زیادی در مورد دندان درد آورده شده است که ما در این جا به تعدادی از این ادعیه اشاره می کنیم.

از امام صادق علیه السلام روایت شده است که به هنگام درد دندان دست راست خود را در محل درد قرار داده و سوره های حمد، توحید، قدر و این ایه را بخواند:
(وَ تَرىَ الْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَهً وَ هِىَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ صُنْعَ اللهِ الَّذى اَتْقَنَ کُلَّ شَیْئٍ اِنَّهُ خَبیرٌ بِما تَفْعَلُونَ)
و مى‏بینى کوهها را درحالیکه آنها را به ‏حرکت مى‏پندارى، و حال آنکه می‏گذرند همانند گذر ابرها، کار خداست، که هرچیزى را استوار نموده، به درستى که او به‏ آنچه انجام مى‏دهید آگاه است.
از امام علی علیه السلام روایت شده است به موضع سجده خود دست بکش، سپس دندان درد گرفته را مسح کن و بگو:
(بِسْمِ اللهِ وَالشّافى اللهُ وَ لا حَوْلَ وَلا قُوَّهَ اِلّا بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ)
به نام خدا، و شفادهنده خداست، و جنبش و نیرویى نیست جز به‏ خداى والاى بزرگ.
نکات تکمیلی برای پیشگیری از مشکلات مربوط به بهداشت دهان و درد دندان
نکات و توضیحاتی که که ذکر شد برای کاهش درد به هنگام درد دندان است. اما نکته قابل توجه که همواره باید به یاد داشت این است که پیشگیری بهتر از درمان است.

رعایت یکسری نکات ساده کمک زیادی به سالم ماندن دندان و جلوگیری از پوسیدگی،عفونت و درد دندان می کند.

همچنین اگر دندان پزشک هستید میتوانید از بهترین یونیت صندلی دندانپزشکی دیدن کنید.

استفاده منظم از نخ دندان و استفاده روزانه از مسواک به همراه خمیردندان حاوی فلوراید از این نکات ساده می باشد. مراجعه به دندانپزشک برای چکاب سالانه دندان و مراجعه به موقع به دندانپزشک در صورت بروز مشکل نیز از دیگر توصیه ها می باشد.

خوردن غذاهای مفید برای دندان مانند میوه و سبزیجات تازه که باعث رسیدن مواد و املاح معدنی مورد نیاز به دندان ها می شود همچنین غذاهای حاوی کلسیم مانند لبنیات.نیز باید به مقدار کافی مصرف گردد.

جرم گیری دندان ها نیز کمک شایانی به حفظ سلامت و جلوگیری از پوسیدگی و دندان درد می کند. مهم تر از همه اینها آموزش صحیح به کودکان برای مراقبت از دندان و رعایت بهداشت دهان است.

اگر کودکان تحت اموزش صحیح برای رعایت کردن این نکات قرار بگیرند و از همان کودکی به این نکات عمل کنند در بزرگسالی دچار مشکلات مربوط به دهان و درد دندان نخواهند شد.

افرادی که از ضایعه نخاعی جان سالم به در می‌برند، به احتمال زیاد دچار عوارض پزشکی مانند درد مزمن و اختلال عمل‌کرد مثانه و روده، همراه با افزایش حساسیت به مشکلات تنفسی و قلبی خواهند شد. بهبودی موفقیت‌آمیز به این بستگی دارد که این شرایط مزمن روزانه کنترل شود. مراقبت‌های اضطراری بهبود یافته برای افراد آسیب دیده نخاع و درمان و توان‌بخشی تهاجمی می‌تواند آسیب به سیستم عصبی را به حداقل برساند و حتی توانایی‌های محدود را بازگرداند.

ضایعه نخاعی آسیب در قسمت نخاع است که سیگنال‌هایی را به مغز و از مغز منتقل می‌کند. ممکن است فردی که دچار ضایعه نخاعی می‌شود بسته به سطح و شدت آسیب به از دست دادن احساس و عمل‌کرد حرکتی دچار شود. بیش‌تر آسیب‌های نخاعی جزئی است و باعث قطع نخاع نمی‌شود. برخی از آسیب‌ها بهبودی تقریباً کامل را امکان‌پذیر می‌کنند. سایر موارد منجر به فلج کامل خواهد شد.

ضایعه نخاعی می‌تواند در اثر شکستگی، فشرده‌سازی یا بیماری ایجاد شود:

شکستگی ستون فقرات می‌تواند تکه‌های استخوان، اجزاء دیسک را جا به جا کند وبا پارگی در بافت نخاع باعث آسیب نخاع شود.
فشرده‌سازی نخاع می‌تواند به سلول‌های عصبی آسیب رساند که سیگنال‌ها را به مغز می‌رسانند.
بیماری‌های نخاع نادر است اما می‌تواند باعث آسیب نخاع شود.
انواع ضایعه نخاعی چیست؟
ضایعه نخاعی براساس سطح و شدت ضایعه طبقه بندی می‌شود.

۱. سطح آسیب
فردی که از ناحیه نخاع بسیار آسیب دیده‌است معمولاً مشکلات بیش‌تری را تجربه خواهد کرد.

آسیب به ناحیه گردن معمولاً باعث از دست دادن عمل‌کرد و اختلال حسی در بازوها و پاها می‌شود و در نتیجه باعث فلج چهار اندام می‌شود.
آسیب‌دیدگی در وسط و کمر معمولاً بر روی سینه و پاها تأثیر می‌گذارد و منجر به پاراپلژی می‌شود. فرد مبتلا به پاراپلژی دچار اختلال در عمل‌کرد حرکتی و یا حسی اندام تحتانی خواهد شد.
شدت آسیب 
تأثیر ضایعه نخاعی به شدت ضایعه بستگی دارد. به طور معمول دو نوع ضایعه همراه با آسیب نخاعی وجود دارد که عبارتند از:

آسیب کامل نخاع – فرد مبتلا به این نوع آسیب در زیر ضایعه کاملاً فلج شده است. این فلج با عدم وجود درد، فشار، دما و احساس همراه است.
آسیب جزئی نخاع – ممکن است فردی که دچار این نوع آسیب است، حرکات و احساس خود را در زیر سطح ضایعه کاهش دهد، زیرا فقط آسیب جزئی نخاع وجود دارد.
علل ضایعه نخاعی
شایع‌ترین علل آسیب به نخاع، تروما است که شامل موارد زیر است:

تصادفات رانندگی جاده‌ای،
آسیب‌های ورزشی،
صدمات خانگی،
از جمله تجهیزات درمانی ضایعه نخاعی میتوان به تیلت بورد فیزیوتراپی (تخت تیلت تیبل) اشاره کرد

از دیگر دلایل صدمه به نخاع می‌توان به بیماری‌هایی نظیر میلیت عرضی، فلج اطفال، اسپینا بیفیدا، آتاکسی فردریش و مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) اشاره کرد.

اثرات ضایعه نخاعی
فردی که از ناحیه نخاع کاملاً آسیب دیده است، فلج شده و احساس او کم‌تر از میزان آسیب‌دیدگی خواهد بود.

آسیب ناقص نخاع بسته به میزان آسیب‌دیدگی، قسمت‌های مختلف بدن را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

علاوه بر از دست دادن تحرک و احساس زیر سطح آسیب دیدگی، افراد دارای نخاع آسیب دیده اغلب عوارض دیگری مانند :
مشکلات عملکرد روده و مثانه،
مشکلات تنفسی،
از دست دادن اختلال عمل‌کرد جنسی،
اسپاستیسیته (افزایش رفلکس و سفتی اندام‌ها)،
درد عصبی،
تحلیل رفتن عضلات و ضعف آن‌ها
درمان ضایعه نخاعی
ضایعه نخاعی نیاز به مراقبت‌های پزشکی فوری در صحنه حادثه یا آسیب‌دیدگی دارد. پس از آسیب، سر و گردن شما توسط بریس بی‌حرکت می‌شود تا از حرکت جلوگیری کند. وقتی بعد از یک تصادف جدی ترسیده اید ممکن است بسیار سخت باشد.

درمان خاص برای آسیب حاد نخاعی بر اساس موارد زیر است :

سن، سلامت کلی و سابقه پزشکی
میزان آسیب نخاعی
نوع آسیب نخاعی
چگونه به درمان اولیه پاسخ می‌دهید
دوره مورد انتظار آسیب نخاعی
نظر یا اولویت شما
فیزیوتراپی برای ضایعه نخاعی
فیزیوتراپی برای فرد مبتلا به نخاع آسیب دیده باید در اسرع وقت پس از آسیب‌دیدگی شروع شود. افرادی که از ضایعه نخاعی رنج می‌برند از متخصص فیزیوتراپی عصبی بهره‌مند می‌شوند. آسیب نخاعی می‌تواند زندگی شما و نزدیکانتان را تغییر دهد. فیزیوتراپیست‌ها درک می‌کنند فردی که دچار ضایعه نخاعی شده است در طول زندگی خود با چالش‌های قابل توجهی روبرو است.

فیزیوتراپی از طریق درمان با همکاری نزدیک با والدین، خانواده و مراقبان شما را پشتیبانی و راهنمایی می‌کند. فیزیوتراپیست‌ها مشخصات درمانی را به نیازهای فردی شما متمرکز می‌کنند. بنابراین درمان فیزیوتراپی به سطح و شدت آسیب نخاعی که دریافت کرده‌اید بستگی خواهد داشت.

فیزیوتراپی برای یک ضایعه کامل نخاع
فیزیوتراپی برای افراد مبتلا به آسیب کامل نخاع بر حفظ توانایی بافت افزایش قدرت عضلانی و به حداکثر رساندن پتانسیل و ارتقاء استقلال بیمار متمرکز خواهد بود.

درمان بر موارد زیر متمرکز خواهد شد :

افزایش قدرت عضلانی بالاتر از سطح آسیب برای کاهش ضعف عضلانی
حفظ عضله، طول بافت و دامنه حرکات زیر سطح آسیب
کشش عضلات زیر سطح آسیب برای کمک به طولانی شدن عضلات سفت و کاهش سفتی
ایستادن منظم در برابر تحمل وزن و بهبود عمل‌کرد اندام‌های داخلی
ورزش‌هایی برای بهبود تعادل و اطمینان
آموزش مهارت‌های صندلی چرخ‌دار که شامل هل دادن و چرخاندن صندلی، کارکردن ترمزها و از بین بردن پایه‌ها و تکیه گاه‌ها است.
کنترل تنفس و کمک به سرفه در صورت لزوم برای تمیز نگه داشتن قفسه سینه
آموزش نقل و انتقالات (سوار شدن و خارج شدن از صندلی چرخ‌دار، تخت، ماشین، دوش / حمام و ورود و خروج از توالت) برای بهبود ایمنی و ارتقاء استقلال
مشاوره در مورد دستگاه‌های ارتز
مشاوره در مورد موقعیت‌یابی برای کمک به وضعیت بدن و جلوگیری از بروز زخم‌های ناشی از فشار
بهبود ایمنی
افزایش سطح انرژی
کاهش درد و اسپاسم عضلات
درمان آب‌ درمانی
فیزیوتراپی برای ضایعه نخاعی جزئی
افرادی که ضایعه نخاعی جزئی دارند بسته به شدت آسیب، به روش‌های مختلفی بروز می‌کنند. بنابراین هر فرد به درمان فردی و ارزیابی مداوم نیاز دارد. درمان فیزیوتراپی بر توان‌بخشی و بازگرداندن فرد به سطح جسمی قبلی خود تا حد ممکن متمرکز خواهد بود. درمان توانایی‌های عمل‌کردی را بهبود می‌بخشد و بر موارد زیر تمرکز می‌کند:

ورزش برای تقویت عضلات ضعیف
کاهش انقباضات با کشش عضلات که سفت شده‌اند
ترویج حرکت طبیعی
افزایش کنترل حرکت بازوها، پاها و تنه
ارتقاء فعالیت‌های زندگی روزمره
ورزش‌هایی برای بهبود تعادل
کاهش هرگونه اضطراب و بازیابی اعتماد به نفس
افزایش توانایی انتقال از جمله حرکت در تختخواب / نشستن / ایستادن
ورزش برای افزایش استقامت و کاهش خستگی
تمرینات گروهی برای بهبود گردش خون و دامنه حرکات
مشاوره در مورد موقعیت‌یابی موثر برای افزایش راحتی
مشاوره در مورد دستگاه‌های ارتز و وسایل کمکی برای راه رفتن
درمان آب‌ درمانی
ارتقاء استقلال
بهبود کیفیت زندگی
در طول درمان بیماران ضایعه نخاعی میتوان از تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی کمک گرفت

فرد مبتلا به نخاع آسیب دیده بسته به میزان ضایعه مشکلات مختلفی خواهد داشت. فیزیوتراپیست‌ها با تعیین اهداف کوتاه مدت و بلند مدت درمان به شما کمک می‌کنند تا پتانسیل خود را به حداکثر برسانید. جلسات درمانی فیزیوتراپی با فیزیوتراپیست‌های متخصص ما موثر و لذت‌بخش است و شما را از طریق یک برنامه پیشرفته هدایت می‌کند.

جراحی
برای ارزیابی نخاع آسیب دیده، ایجاد ثبات در شکستگی ستون فقرات، آزاد سازی فشار از ناحیه آسیب دیده و مدیریت هرگونه آسیب دیگری که ممکن است در اثر حادثه باشد، گاهی اوقات به جراحی نیاز است.

پیش‌گیری
دلایل عمده ضایعه نخاعی شامل تصادفات جاده‌ای، سقوط و خشونت (از جمله اقدام به خودکشی) است. بخش قابل توجهی از ضایعه نخاعی به دلیل آسیب‌های مربوط به کار یا ورزش است. مداخلات موثر برای جلوگیری از چندین دلیل اصلی آسیب نخاعی شامل اصلاح در جاده‌ها، وسایل نقلیه و رفتار مردم در جاده‌ها برای جلوگیری از تصادف در ترافیک‌های سنگین، محافظ پنجره‌ها برای جلوگیری از سقوط و سیاست‌های منع استفاده مضر از الکل و دسترسی به سلاح گرم برای کاهش خشونت است.
 

تراکشن یا کشش ستون فقرات نقشی اساسی در بسیاری از برنامه‌های درمانی فیزیوتراپی دارد. تراکشن باعث می‌شود تا دیگر روش‌های درمانی اثر بیشتری داشته و فرایند بهبودی بدن به نحو بهتری انجام شود. در ترکشن، نیروی وارد شده به ستون فقرات از طریق جاذبه‌ی زمین برداشته شده و ستون فقرات کشیده می‌شود. این کشیده شدن ستون فقرات باعث می‌شود تا ستون فقرات صاف شده و فشار وارده بر روی دیسک‌های آن کاهش یابد. باز شدن ستون فقرات در نتیجه‌ی انجام تراکشن می‌تواند عارضه‌های مختلفی را درمان کند از جمله پینچ و گیر افتادگی عصبی، سردرد، فتق دیسک‌های کمر، بیماری‌های از بین برنده دیسک و بسیاری از بیماری‌های دیگر. از این روش می‌توان برای بهبودی دامنه‌ی حرکتی قبل یا بعد از انجام درمان دستی توسط کایروپراکتور یا ورزش درمانی توسط فیزیوتراپیست نیز استفاده کرد.

یکی از ابزار های مورد استفاده در ترکشن ستون فقرات تخت تراکشن میباشد

تراکشن ستون فقرات چیست؟

کشش ستون فقرات روشی است که برای رفع کمردرد استفاده شده و در طی آن، ستون فقرات به‌آرامی کشیده شده و فشار وارده بر روی دیسک‌ها و مفاصل آن با ایجاد فشار منفی برداشته می‌شود. در نتیجه، دیسک‌هایی که دچار فتق و بیرون‌زدگی شده‌اند به حالت اولیه بازگشته و دیگر بر روی اعصاب و دیگر ساختارهای موجود در ستون فقرات فشار وارد نمی‌کنند.

مزایا:

عملکرد و تحرک پذیری مفاصل خلفی و مفاصل فاست را بهبود می‌بخشد
خاصیت کشسان رباط‌ها را افزایش می‌دهد
تحرک ستون فقرات را به حالت عادی نزدیک می‌کند
آب‌رسانی و تغذیه‌ی دیسک را بهبود بخشیده که مزایای بلندمدتی خواهد داشت
انواع تراکشن

متخصصین ما دو نوع متفاوت کشش مکانیکی ستون فقرات یا ترکشن را ارائه می‌کنند:

تراکشن مکانیکی، که در آن برخلاف تراکشن دستی، از دستگاه‌های مخصوص برای کشش ستون فقرات و برداشتن فشار از روی آن استفاده می‌شود. در این روش فیزیوتراپیست کشش ستون فقرات را به کمک دست انجام نخواهد داد. اولین نوع تراکشن که توسط ما انجام می‌شود، بر روی ناحیه‌ی پایین کمر متمرکز است. این ناحیه شامل 5 مهره‌ی آخر ستون فقرات می‌باشد.
تراکشن دستی، بر روی منطقه‌ی گردنی ستون فقرات متمرکز می‌شود. این ناحیه شامل 7 مهره‌ی اول ستون فقرات که در زیر استخوان جمجمه قرار گرفته‌اند می‌باشد. هر نوع تراکشن انجام‌شده، بسته به محل ایجاد درد و همچنین خود بیمار، نقش مهمی را در برنامه‌ی درمانی ایفا می‌کند.
نشانه‌ها

هدف اصلی از انجام تراکشن مکانیکی، کاهش علائم فشرده شدن ستون فقرات در ناحیه‌ی گردن یا کمر است. بدین ترتیب که فضای موجود برای عبور اعصاب نخاعی افزایش پیداکرده، بافت‌های عضلانی طولانی‌تر می‌شوند و همچنین حساسیت عضلات کاهش‌یافته و فشار درون دیسک کمتر شده و جریان خون به دیسک تقویت می‌شود.

تراکشن مکانیکی می‌تواند به عنوان بخشی از یک برنامه‌ی درمانی برای گیر افتادگی اعصاب (که با نام “پینچ عصبی” نیز شناخته می‌شود) به دلایل زیر، مورد استفاده قرار بگیرد:

بیماری‌های تخریبی دیسک کمر (فتق، بیرون‌زدگی، پارگی)
تراکشن باعث می‌شود تا فاصله‌ی بین دیسک‌ها افزایش یافته و درنتیجه فشار وارده بر روی دیسک‌های کمر کاهش یابد. تراکشن همچنین می‌تواند ساختارهای محافظتی ستون فقرات را تقویت کرده و باعث‌ترمیم دیسک کمر و درنتیجه برداشته شدن فشار از روی عصب شود.

یکی دیگر از ابزار های پرکاربرد درمانی ستون فقرات تخت کششی میباشد

تنگی کانال نخاعی
زمانی که تراکشن ستون فقرات انجام می‌شود، اندازه‌ی کانالی که نخاع از درون آن عبور می‌کند افزایش یافته و درنتیجه فشار یا گیر افتادگی عصبی به دلیل تنگی کانال نخاع کاهش می‌یابد.

کمبود تحرک عمومی در ستون فقرات
کشیده شدن ستون فقرات باعث می‌شود تا مفاصل فاست از یکدیگر باز شده، کپسول‌های مفصلی کشیده شده و اندازه‌ی کانال نخاعی افزایش یابد. این کار باعث می‌شود تا تحرک پذیری در ستون فقرات افزایش یابد.

گرفتگی عضلانی
کشیدن آرام و متناوب ستون فقرات می‌تواند گرفتگی و اسپاسم کمر را کاهش داده و همچنین باعث تسکین درد و تقویت تحرک پذیری آن شود.

تراکشن مکانیکی ستون فقرات می‌تواند در موارد بی‌حسی، گزگز و احساس درد در دست و پاها و یا موارد گردن درد و گرفتگی‌های عضلانی مورد استفاده قرار گیرد. درصورتی‌که علائم گفته‌شده در شما وجود دارند، به یک پزشک مراجعه کنید تا پس از معاینه‌ی فیزیوتراپی مشخص شود که آیا انجام تراکشن مکانیکی برای شما مناسب است یا خیر.

کشش ستون فقرات چگونه انجام می‌شود؟
به منظور کشیدن ستون فقرات در ناحیه‌ی کمر، فرد باید در یک دستگاه مکانیکی قرار گیرد. نواری به ناحیه‌ی لگن فرد بسته‌شده و یک جلیقه، قفسه‌ی سینه‌ی او را دربر می‌گیرد. حال دستگاه فشار مکانیکی موردنیاز را از این طریق به ستون فقرات فرد اعمال می‌کند.

برای تراکشن گردن، فرد می‌تواند به حالت نشسته یا خوابیده قرار گیرد. درصورتی‌که فرد در موقعیت نشسته قرار گیرد، یک دهنه بر روی فک او بسته می‌شود. این دهنه به یک دستگاه قرقره دار متصل می‌شود که وزنه‌ی کوچکی در آن قرار دارد. زمانی که بیمار به راحتی بر روی صندلی نشسته است، این وزنه نیروی موردنیاز برای کشش مکانیکی گردن را فراهم می‌کند. درصورتی‌که بیمار در حالت خوابیده قرار گرفته باشد، برای انجام تراکشن به یک دستگاه مخصوص احتیاج است. از بیمار خواسته می‌شود تا به پشت خوابیده و پیشانی خود را به دستگاه ببندد. حال، از یک پمپ پنوماتیک برای فراهم کردن نیروی موردنیاز برای تراکشن گردن استفاده می‌شود.

درمان با این روش بین 10 تا 45 دقیقه زمان بردن و ممکن است در چند جلسه انجام شود. قبل یا بعد از انجام تراکشن، ممکن است درمانگر از روش‌های درمانی دیگری از جمله موارد زیر نیز استفاده کند:

تحریک الکتریکی (جریان الکتریکی که باعث انقباض عضلات خاصی می‌شود)
اولتراسوند (استفاده از امواج صوتی به منظور ایجاد گرما و تحریک فرایند بهبودی)
سرما و گرما درمانی
روش‌های درمان دستی
ورزش درمانی